رومیان نیز تشک خود را بالاتر از زمین و گاهی از فلز یا عاج می ساختند به طوری که برای رسیدن به آن نیاز به استفاده از نردبان بود. تشک ها توسط طناب نگهداری می شد. تشک رومیان متوسط از یونجه یا نیشکر و رومیان ثروتمند از پشم و پر بود. در دوران قرون وسطی تخت خواب ها را خیلی ساده و از چوب می ساختند. و تشک ها را با نی و مواد مشابه آن پر می کردند.

 در این دوران فقرا بر روی تخته های نی ، یونجه و برگ های روی زمین می خوابیدند. در حالی که ثروتمندان تخت هایی تزئین شده با نقاشی و تشک های پر شده از پشم یا پر داشتند. در همین زمان آن ها از پرده هایی در اطراف تخت خواب خود استفاده می کردند. تا حریمی برای خود ایجاد کرده باشند و از ورود موجودات موذی جلوگیری کنند.

در دوران رنسانس تزئین تخت خواب بیشتر از پیش شد. در اروپای غربی ، تخت تشکیل شده از تخته چوب و دو ستون در پایین تخت بود. و اندازه بزرگ تری نسبت به تخت های معمولی داشت. دور تا دور تخت نیز با پرده پوشانده شده بود. در این زمان ، تشک ها از پر و کاه و مواد نرم تر پر می شد.  و ملحفه مورد استفاده ، مخمل و ابریشم بود. قرن 17 و 18 اوج استفاده از تخت خواب زینتی بود و تخت خواب های گران قیمت با پرده های گران قیمت نمادی از میزان ثروت صاحب خانه بود. تشک مورد استفاده در این دوران از پنبه ساخته می شد که از کاه نیز راحت تر و نرم تر بود.

در قرن 19 این سبک از تخت کمتر مورد استفاده قرار گرفت و همه چیز ساده تر شد. در سال 1870 تشک ها شکل دیگری به خود گرفت. در این سال، فنر در تشک مورد استفاده قرار گرفت و فریم فلزی متداول تر شد. در قرن بیستم با توجه به تولید انبوه تشک و تخت خواب  ، دسترسی به آن ها بیشتر شد. و مشخصه هایی نظیر راحتی، نقش اساسی در انتخاب تشک ایفا کرد. در این سال ها از فوم استفاده بیشتری شد